Filmowcy zakochani w tańcu, od Saury po twórców serii "Step Up", wiedzą bardzo dobrze, że dzielić się swoją pasją można w zasadzie tylko w jeden sposób. Słusznie przekonują, że tańca opowiedzieć się nie da, że trzeba go po prostu zatańczyć. I choć dokument Szwajcarki, Gitty Gsell, z konieczności wpisuje się w tę tendencję, podczas seansu nogi nie zaczynają rytmicznie podrygiwać. Prędzej same wyprowadzą Was z kina.
Bohaterowie tańczą tradycyjną szwajcarską bodalę, flamenco, wybijają rytm podeszwami na irlandzką modłę. Mówią o tym, o czym powinni: o marzeniach, straconych szansach, odzyskanych miłościach, na wpół zapomnianych snach. Coś tam im krąży po głowach, coś wyrażają, coś ukrywają, o czymś myślą, czegoś pragną. Tańcem sublimują sobie wiele, są szczęśliwi, spełnieni, namiętni. Chwała im za to. To głównie ludzie starsi, uczęszczający na zajęcia prowadzone przez szkołę stepowania dla seniorów. Kontemplowanie ich szczerych oblicz nie przynosi jednak nic poza powierzchowną refleksją, że zadurzona w tańcu popkultura wciąż z odrazą spogląda na jesień życia.
Pokazanie ciała, które zaczyna powoli odmawiać posłuszeństwa, w konfrontacji z tak potężnym żywiołem, to wystarczający materiał na film. Niestety, reżyserka nakręciła utwór formalnie anachroniczny i anemiczny, rozpisany na przeplatające się sceny z gadającymi głowami i stepującymi nogami. Zabrakło tu odrobiny szaleństwa, wynikającej z podjęcia takiego, a nie innego tematu, jakiejś iskry, która rozpaliłaby serce. Gdyby to właśnie ono zaczęło bić do innego rytmu, być może i w głowie pojawiłoby się po seansie coś więcej.
Bohaterowie tańczą tradycyjną szwajcarską bodalę, flamenco, wybijają rytm podeszwami na irlandzką modłę. Mówią o tym, o czym powinni: o marzeniach, straconych szansach, odzyskanych miłościach, na wpół zapomnianych snach. Coś tam im krąży po głowach, coś wyrażają, coś ukrywają, o czymś myślą, czegoś pragną. Tańcem sublimują sobie wiele, są szczęśliwi, spełnieni, namiętni. Chwała im za to. To głównie ludzie starsi, uczęszczający na zajęcia prowadzone przez szkołę stepowania dla seniorów. Kontemplowanie ich szczerych oblicz nie przynosi jednak nic poza powierzchowną refleksją, że zadurzona w tańcu popkultura wciąż z odrazą spogląda na jesień życia.
Pokazanie ciała, które zaczyna powoli odmawiać posłuszeństwa, w konfrontacji z tak potężnym żywiołem, to wystarczający materiał na film. Niestety, reżyserka nakręciła utwór formalnie anachroniczny i anemiczny, rozpisany na przeplatające się sceny z gadającymi głowami i stepującymi nogami. Zabrakło tu odrobiny szaleństwa, wynikającej z podjęcia takiego, a nie innego tematu, jakiejś iskry, która rozpaliłaby serce. Gdyby to właśnie ono zaczęło bić do innego rytmu, być może i w głowie pojawiłoby się po seansie coś więcej.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
